dokrorat Stan-Głowińska

Katarzyna Stan-Głowińska

Streszczenie

Przedmiotem badań prowadzonych w ramach pracy doktorskiej były stopy aluminium z układu Al-TM (TM — metal przejściowy) o strukturze składającej się z mikro lub nano- cząstek kwazikrystalicznych stanowiących fazę umacniającą, umieszczonych w osnowie roztworu stałego aluminium. Faza kwazikrystaliczna ze względu na swoją budowę wewnętrzną ma niezwykłe własności, między innymi wysoką twardość oraz bardzo dobrą odporność na ścieranie. Drobne cząstki tej fazy w połączeniu z miękką, plastyczną osnową pozwalają uzyskać korzystne własności mechaniczne stopu, w tym bardzo dużą wytrzymałości na rozciąganie, przekraczającą 1000 MPa oraz wysoką twardość. 

Wyjściowym materiałem do badań był stop Al9iMn7Fe2 otrzymany metodą szybkiej krystalizacji na wirujący walec (melt spinning), wykazujący bardzo dobre własności mechaniczne (wytrzymałość na zerwanie 1250 MPa). lkozaedryczna faza kwazikrystaliczna występująca w tym stopie jest fazą metastabilną i podczas wygrzewania, w temperaturze około 623 K (350 °C), ulega przemianie w stabilną fazę krystaliczną. Powstająca faza międzymetaliczna cechuje się niższymi parametrami mechanicznymi, nieregularną morfologią oraz dużą kruchością, co z kolei powoduje spadek własności mechanicznych materiału. Prowadzone badania miały na celu zwiększenie stabilności termicznej fazy kwazikrystalicznej w badanym stopie poprzez wprowadzanie niewielkiej ilości dodatków stopowych z grupy metali przejściowych o niskim współczynniku dyfuzji w aluminium (Zr, Hf, Cr, Ti, Mo, W oraz V). Podwyższona stabilność fazy kwazikrystalicznej umożliwia zachowanie własności mechanicznych stopu w podwyższonej temperaturze, jak również przejście od materiału modelowego, jakim są szybko chłodzone taśmy o grubości 20-60 gm, do materiału masywnego otrzymanego poprzez prasowanie na gorąco rozdrobnionych taśm.

Prowadzone prace polegały na wytworzeniu nowych stopów wieloskładnikowych na bazie Al91Mn7Fe2 za pomocą szybkiej krystalizacji oraz przeprowadzenie charakterystyki ich mikrostruktury i własności. Otrzymane taśmy zostały scharakteryzowane pod względem własności mechanicznych (analiza termomechaniczna, badania mikrotwardości), mikrostruktury (skład fazowy wraz z analizą chemiczną metodami skaningowej i transmisyjnej mikroskopii elektronowej oraz dyfrakcji rentgenowskiej), stabilności termicznej (skaningowa kalorymetria różnicowa). Uzyskane wyniki pozwoliły na określenie wpływu dodatków stopowych na morfologię i rozmiar cząstek kwazikryształu, jednorodność rozmieszczenia oraz ich udział objętościowy w stopie. Ponadto wyznaczono temperaturę przemiany fazy kwazikrystalicznej w fazę krystaliczną w powiązaniu ze zmianami własności mechanicznych. Po wyselekcjonowaniu najbardziej efektywnych dodatków (mających korzystny wpływ na własności mechaniczne stopu oraz znacząco podwyższające stabilność termiczną umacniającej fazy kwazikrystalicznej} wytworzono materiały w formie masywnej poprzez sprasowanie rozdrobnionych taśm. 

Na podstawie otrzymanych wyników sformułowano następując wnioski: 

- W szybkochłodzonym stopie AlglMn-;Feg uzyskano strukturę dwufazową składającą się z ikozaedrycznych cząstek kwazikrystalicznych i roztworu stałego aluminium. Wysokie wartości otrzymanej mikrotwardości (do 340 HV) wynikają zarówno z rozdrobnienia cząstek kwazikrystalicznych (których udział w materiale wynosi około 50 %) jak również z ich dobrego połączenia z osnową potwierdzonego obecnością relacji krystalograflcznych pomiędzy obiema fazami. 

Metastabiina faza ikozaedryczna powstała w szybko chłodzonych taśmach ulega przemianie w krystaliczną fazę Al5(Mn, Fe) o strukturze rombowej, która tworzy warstwę na granicy faz kwazikryształ/osnowa podczas wygrzewania w temperaturze 673 K (400 °C). Rozpad fazy kwazikrystalicznej prowadzi do zmiany w-łasności mechanicznych: spadku mikrotwardości i dużej kruchości. 

- W taśmach czteroskładnikowych AlmMnóFegx] podstawienie manganu (l %at.) pierwiastkami: Zr, Hf, Cr, Ti, Mo, W lub V nie wpływa znacząco na zmianę składu fazowego próbek. Dodatki stopowe są głównie rozpuszczone w fazie ikozaedrycznej, z wyjątkiem Zr i Hf, które znajdują się głównie w osnowie tworząc roztwór stały z aluminium lub drobne wydzielenia typu AI3X (w przypadku Zr wydzielenia o strukturze Llg-AlgZr) powodując dodatkowe umocnienie materiału zarówno w stanie po odlaniu jaki po wygrzewaniu.

- Największe przesunięcie piku egzotermicznego związanego z przemianą fazy kwazikrystalicznej w stabilną fazę krystaliczną (od 70 do 90 K) zaobserwowano dla próbek zawierających Mo, W oraz V. Pierwiastki tc charakteryzują się najniższym współczynnikiem dyfuzji w aluminium wśród zastosowanych dodatków. Przemiana fazy kwazikrystalicznej, podobnie jak w przypadku taśm trójskładnikowych, rozpoczyna sie na granicy kwazikryształ/osnowa i jest kontrolowana poprzez dyfuzję manganu oraz żelaza.

- Obniżona zawartość manganu w taśmach o składzie Al94MH4FC1MO] powoduje zmniejszenie udziału fazy kwazikrystalicznej powstałej podczas szybkiego krzepnięcia do około 10-15%, co prowadzi do spadku twardości, ajednocześnie do poprawy plastyczności wytworzonych taśm.

- Wprowadzenie do stopu AlglMmFeg dodatku Mo i Zr prowadzi do zachowania pozytywnego wpływu obu pierwiastków na własności taśm. Twardość taśmy o składzie Ai9]Mn5FB]MO]ZT] wzrasta w porównania do taśmy AIQiMnÓFĆZMOh podczas gdy temperatura rozpadu fazy ikozaedrycznej nieznacznie spada, lecz jest znacznie wyższa niż w przypadku stopu trójskładnikowego.

- Próbki masywne zostały wytworzone poprzez prasowanie na gorąco rozdrobnionych taśm o składzie AlglMmFeg, AlmMnńFezMol oraz Ai9[Mn6Fe]Mo]Zr1. Faza kwazikrystaliczna pozostaje częściowo zachowana w obu próbkach zawierających dodatek molibdenu, podczas gdy w próbce o wyjściowym składzie potrójnym zachodzi jej całkowita przemiana w fazę krystaliczną. Próbka zawierająca dodatek Mo i Zr posiada najwyższą mikrotwardość (około 430 HV) związaną z dodatkową obecnością wydzieleń fazy Al3Zr. Maksymalna wytrzymałość na ściskanie zmierzona dla wszystkich próbek wyniosła powyżej 1000 MPa.

 - Na podstawie otrzymanych wyników badań udowodniono, że dodatek pierwiastków stopowych charakteryzujących się niskim współczynnikiem dyfuzji w aluminium prowadzi do poprawy stabilności tennicznej fazy kwazikrystalicznej w stopach z układu Al-Mn-Fe. To z kolei umożliwia wytworzenie masywnych próbek o mikrostrukturze zbliżonej do mikrostruktury wyjściowych taśm i korzystnych własnościach mechanicznych.

Download

Elektroosadzanie warstw Zn-Mo z wodnych roztworów cytrynianowych

Honorata Kazimierczak

Streszczenie

Zastosowanie powłok ochronnych na bazie cynku jest aktualnie jednym z najtańszych sposobów zabezpieczenia antykorozyjnego wyrobów stalowych. Dodatkowy znaczny wzrost odporności korozyjnej warstw cynkowych uzyskiwano w procesie chromianowania z użyciem związków chromu (VI). Jednakże związki chromu (VI) są wysoce toksyczne, wykazują działanie genotoksyczne, które może prowadzić do kancerogenezy. Aktualne uregulowania prawne (m.in. dyrektywy UE: RoHS, ROHS-2 oraz ELV) wymagają eliminacji związków Cr(VI) z niektórych wytwarzanych produktów oraz procesów technologicznych. Z tego względu znalezienie nowych, nietoksycznych materiałów o podwyższonej odporności korozyjnej stanowi ważny aktualny problem inżynierii materiałowej. 

Interesującym materiałem o podwyższonej odporności korozyjnej są powłoki cynkowe z dodatkiem molibdenu, które mogą stanowić alternatywę dla warstw chromianowych na cynku. Ogólnie znanym jest fakt, że dodatek molibdenu w stopach poprawia ich odporność na korozję, co więcej Mo(VI) charakteryzuje się właściwościami silnie pasywującymi, a dodatkowo nie wykazuje działań rakotwórczych towarzyszących stosowaniu Cr(VI). Jednakże, ze względu na bardzo duże różnice temperatur topnienia i wrzenia składników stopu Zn-Mo, oraz bardzo ograniczoną rozpuszczalność Mo w Zn, wytworzenie tego typu materiału konwencjonalną metoda termiczną jest trudne. Z tego względu metoda elektrochemiczna może być odpowiednim sposobem umożliwiającym wytworzenie tego typu materiałów, eliminującym wyżej wymienione problemy. Ponadto elektrochemiczna metoda osadzania powłok umożliwia jednorodne pokrywanie powierzchni nawet o skomplikowanych kształtach, przy jednoczesnej kontroli grubości, mikrostruktury, składu chemicznego, a tym samym właściwości warstwy. Do elektrochemicznego osadzania powłok na bazie cynku powszechnie stosuje się agresywne i toksyczne kąpiele cyjankowe, alkaliczne lub chlorkowe. Stąd, kolejnym aktualnym problemem jest opracowanie nietoksycznych elektrolitów o niewielkiej agresywności do wytwarzania stopów ekologicznych. Cytryniany są nietoksyczne, tworzą silne kompleksy z Zn(II) i Mo(VI) oraz zapewniają stabilizację pH roztworów elektrolitów. Z tego względu, w niniejszej pracy, jako kąpiele do elektroosadzania powłok Zn-Mo zaproponowano wodne roztwory na bazie cytrynianów. 

Należy podkreślić, że molibden jest jednym z pierwiastków, których nie da się osadzić na katodzie w postaci czystej z roztworów wodnych. Wymaga on obecności jonów innego metalu w elektrolicie, indukujących współosadzanie molibdenu. Ten mechanizm elektrochemicznego osadzania stopów określany jest mianem indukowanego współosadzania. Proces indukowanego elektrochemicznego współosadzania molibdenu jest badany od lat 40 ubiegłego wieku. Jednak jest to złożony, wieloetapowy proces, którego natura nie została całkowicie zrozumiana i opisana do chwili obecnej. Powstało kilka teorii próbujących wyjaśnić to zjawisko. Zgadzają się one głównie w twierdzeniu, że molibden można osadzić elektrochemicznie z roztworów wodnych jedynie wspólnie z metalem z grupy żelaza (Fe, Co, Ni), który pełni rolę katalizatora produktów pośrednich podczas procesu elektrolizy. 

Na podstawie szczegółowego przeglądu literaturowego oraz badań własnych postawiono następujące tezy pracy: (1) cynk indukuje elektrochemiczne osadzanie molibdenu, stąd elektroosadzanie powłok cynkowych z dodatkiem molibdenu jest możliwe z wodnych kąpieli cytrynianowych; (2) dodatek molibdenu równomiernie rozłożonego w całej objętości powłoki cynkowej na stali, znacznie podnosi odporność korozyjną oraz właściwości samonaprawcze takich warstw w porównaniu do powłok z czystego cynku. Konsekwentnie, celem pracy było zaprojektowanie i wytworzenie nowego materiału, na bazie cynku z dodatkiem molibdenu, o określonych właściwościach takich jak: wysoka odporność na korozję, właściwości samonaprawcze oraz niska toksyczność, zapewniającego podwyższoną ochronę przeciwkorozyjną stali w porównaniu do powłok z czystego cynku. 

Pierwszy etap badań polegał na opracowaniu i analizie modeli termodynamicznych wodnych kąpieli elektrolitycznych w układzie Zn(II)-Mo(VI)-cit. Głównym celem przeprowadzonej analizy było wyznaczenie zależności form dominujących od pH i stężeń składników roztworów, a także analiza trwałości roztworów. Umożliwiło to wytypowanie zakresu pH i stężeń cytrynianu sodu umożliwiających otrzymanie stabilnych kąpieli zawierających oba metale w postaci elektroaktywnych kompleksów cytrynianowych. 

W kolejnym etapie pracy zbadano kinetykę i mechanizm przebiegu procesów elektrodowych w układzie Zn(II)-Mo(VI)-cit. Przeprowadzono badania elektrochemiczne z wykorzystaniem woltamperometrii cyklicznej z wirującą elektrodą dyskową oraz metody wyznaczania parcjalnych krzywych polaryzacyjnych osadzania metali oraz wydzielania wodoru w wodnych roztworach elektrolitów o różnych, stężeniach składników w zmiennych warunkach hydrodynamicznych. Otrzymanie krzywych parcjalnych wymagało przeprowadzenia analiz chemicznych osadów otrzymanych w warunkach potencjostatycznych, przy różnych wartościach potencjału względem elektrody odniesienia. Osady scharakteryzowano przy użyciu technik: spektrometrii rentgenofluorescencyjnej z dyspersja długości fali (WDXRF) oraz spektroskopii fotoelektronów w zakresie promieniowania rentgenowskiego (XPS). Otrzymano powłoki Zn-Mo zawierające od 0.5 do 56 procent masowych molibdenu. Udowodniono, że jest możliwe elektrochemiczne indukowane współosadzanie metalicznego molibdenu z cynkiem z wodnych kąpieli cytrynianowych i zaproponowano opis mechanizmu tego procesu. Wykazano, że proces redukcji molibdenu jest ściśle związany z obecnością jonów cynkowo-cytrynianowych zaadsorbowanych na powierzchni katody w wyniku reakcji zewnątrz-sferycznego przeniesienia ładunku. Badania XPS wykazały mozliwość występowania molibdenu w osadzie w postaci metalicznej, nawet do 70%. Molibden występuje w postaci heksagonalnej fazy Mo-Zn, jednakże znaczna część wystepuje również w postaci utlenionej na (VI) stopniu utlenienia. 

W kolejnym etapie badań określono wpływ parametrów kąpieli oraz parametrów prowadzenia procesu elektrolizy na skład i własności otrzymywanych warstw stopowych Zn- Mo. W tym celu przeprowadzono analizy wybranych warstw stopowych Zn-Mo, mające na celu charakterystykę mikrostruktury, składu chemicznego, składu fazowego, topografii oraz chropowatości powierzchni, przy użyciu metod: spektrometrii rentgenofluorescencyjnej z dyspersja długości fali (WDXRF), rentgenowskiej spektrometrii z dyspersją energii (EDS), dyfrakcji rentgenowskiej (XRD), skaningowej mikroskopii elektronowej (SEM) oraz mikroskopii sił atomowych (AFM). Zbadano także mikrotwardość oraz moduł Younga metodą indentacyjną, oraz adhezję powłok Zn-Mo do podłoża przy użyciu testu zarysowania (scratch test). Pozwoliło to na wybór optymalnych warunków procesu elektroosadzania umożliwiających otrzymanie powłok Zn-Mo o dobrej jakości (metalicznych, jednorodnych, zwartych, o dobrej adhezji do podłoża). Stwierdzono m.in., że dodatek molibdenu powoduje rozdrobnienie mikrostruktury warstw Zn-Mo w porównaniu do powłok Zn. Badania XRD wykazały obecność heksagonalnej fazy cynkowej. Faza ta może zawierać do ok. 1 % wag. molibdenu. W powłokach o wyższych zawartościach molibdenu stwierdzono występowanie drugiej fazy, amorficznej lub nanokrystalicznej, w której gromadzi się pozostała część molibdenu. 

W ostatnim etapie pracy zbadano właściwości antykorozyjne otrzymanych powłok metodami elektrochemicznymi (OCP, LPR) oraz przy użyciu technik WDXRF, SEM XRD oraz NSS. Wykazano, że niewielki dodatek molibdenu (od 0.5 do 1.5 % wag.) podwyższa znacznie odporność korozyjną oraz właściwości samonaprawcze takich warstw w porównaniu do powłok Zn w wodnych roztworach chlorkowych o pH równym lub wyższym od 6. Średnia prędkość korozji wyliczona na podstawie pomiaru OCP powłok na stali zanurzonych w wodnym roztworze 5% NaCl o pH = 11, wynosiła odpowiednio: Vkor(Zn) = 37 mm/rok, Vkor (Zn-Mo0.5) = 18 mm/rok, Vkor (Zn-Mo1.5) = 22 mm/rok.

Download

Charakterystyka micelarnych cienkich warstw polimerowych otrzymanych metodą warstwa po warstwie

Maciej Kopeć

Streszczenie

The surface modification of biomaterials intended for the therapy of cardiovascular diseases.

Katarzyna Maksymow

Abstract

A manner in which biomaterials and blood acceptably co-exist has been extensively studied by scientists for many years. All surfaces except the undamaged vascular wall endothelium induce several processes that result in complement activation and thrombus formation. Importantly, the specific nature of biomaterial surface, both chemical and physical properties, determines how the living host tissue and whole organism interacts with implant during its life-time. Since millions of devices in contact with blood are used each year, biocompatibility plays a key role in preservation of health. 

The aim of this study was to modify a surfaces of blood-contacting biomaterials in order to increase a hemocompatibility. An improvement of biocompatibility was obtained by fabrication of coatings based on titanium, carbon and silicon. Clinically applied poly(vinyl chloride) (PVC), used as a substrate, was covered by vapour-based methods. Physical properties of analysed samples were investigated mostly by microscopic techniques, including scanning and transmission electron microscopy, confocal microscopy and atomic force microscopy. Biomedical examinations were carried out for the sake of identifying coagulation system activation under near the physiological conditions. It was based on analysis of platelet adhesion and amount of thrombus formed during mutual, dynamic, blood-material interaction. 

In this study an existing approach to biomedical novel materials was extended. As a result, physical and biomedical properties of different coatings were compared. It was revealed that in vitro dynamic interaction between blood cells and surface, is dependent on chemical composition and roughness of the coating. Surface defects formed during the arterial flow simulation do not promote the adhesion of blood cells to the surface. Considerable insight has been gained concerning unique biomedical materials fabrication and biocompatibility evaluation. Complex studies include designing process of advanced special-purpose material diagnostic from its manufacturing through an evaluation of its physicochemical properties and biocompatibility in contact with the human body. This methodology provides a powerful tool for general applicability to any biocomapatibility assessment for cardiovascular devices. 

Download